حرکت های انقلابی در مقابل انحرافات بزرگ اجتماعی معمولا در ابتدای امر محکوم به شکست تلقی می شوند. تماشگران مصاف انقلابیون با مخالفان قدرتمند، معمولا برای انقلابیون اقبالی نمی بینند و همواره «مگر می شود» بر لب می رانند و شکست ستمگران قدرتمند را آرزوئی دست نایافتنی قلمداد می کنند. در این میان انقلابیون می کوشند تا حرکت خود را معقول جلوه دهند و هرگز با رفتاری به ظاهر نسنجیده این ناباوری عمومی را تقویت نمی کنند.
پیامبر اسلام (ص) در قبال ستمگران قدرتمند زمانه خود انقلاب کرد و در روز ابتدای دعوت عمومی حرکتی نمود که ای بسا برخی آن را نسنجیده تفسیر نمایند. در دعوت عمومی خود سخن از «خلیفه» و «جانشین» خویش به میان آورد و امام علی (ع) را از همان روز نخست جانشین خویش معرفی نمود! آری در حالی که هیچ کس پیروزی او را بر مشرکان بت پرست پیش بینی نمی کرد، نه تنها پیروزی اش را مسلم جلوه داد بلکه از آن جهت که کمال این پیروزی در داشتن جانشینی صالح بود از همان روز نخست «یوم الدار» جانشین خویش را معرفی کرد و بر خلافت امام علی (ع) پس از خویشتن تصریح نمود. شاید در جای جای «خطبه غدیر» آن هنگام که حضرت لفظ «خلیفه» را به کار می برد بسیاری از شنوندگان خاطرات خویش را مرور می کردند و بر این واقعیت تاکید می نمودند که «حضرت رسول (ص) از ابتدا تا انتها، خلافت علی (ع) را فریاد کرد».
ر.ک: الغدیر، ج۲، ص۲۷۹-۲۸۰.
برای توضیح بیشتر در خصوص حدیث «یوم الدار» ر.ک: " المراجعات" صفحه 130 به بعد و كتاب" احقاق الحق" جلد 4 صفحه 62 به بعد.
