انتظار صفت برجسته شیعیان است که برترین عمل محسوب شده است.[1] شیعه با منطق انتظار همیشه در دل خود امید دارد و هرگز به آینده بدبین نیست و برای رسیدن به آینده‌ای بهتر، در کنار امام معصوم و برقراری عدالت در رکاب او به خودسازی و جامعه سازی اقدام می‌کند. انتظار در شیعه واقعی عامل سکون و ایستایی نیست بلکه سبب حرکت و جنبش است تا قبل از تحقق قیام جهانی امام مهدی (عج) بتواند شایستگی لازم را برای همراهی با آن حضرت درون خود ایجاد کند. بااین‌همه بشنوید از ابن‌تیمیه حرانی که چگونه وقیحانه این بهترین عمل را به پایین‌ترین سطح تقلیل می‌دهد و مرتکب دروغ و تهمتی بزرگ به جامعه شیعه می‌شود: «در مقابل سرداب سامرا شیعیان، چهارپایی را مثل قاطر یا اسب می‌بندند که وقتی حضرت مهدی (عج) خروج کرد آن‌ها هم خروج کنند! آن‌ها اول صبح یا در اواخر روز در مقابل سرداب می‌ایستند و فریاد می‌زنند: یا مولانا اخرج؛ ای مولای ما خروج کن!»[2]
[1] بحار الانوار، ج 50، ص380.
[2] منهاج السنۀ ، جلد اول ، صفحه ۴۴
