در طول تاريخ توسط وهابيت همواره نسبت به قيام حضرت امام حسين عليه‌السلام و عزاداري آن بزرگوار شبهاتي مطرح بوده و يكي از آن‌ها بدعت شمردن عزاداري سرور آزادگان می‌باشد در اين زمينه ابن‌تيميه نظريه پرداز وهابيت این‌چنین می‌گوید:«از حماقت‌های شيعيان برپايي مجلس ماتم و نوحه بر كسي است كه سال‌ها پيش كشته شده!»[1]«شيطان به‌واسطه كشته شدن حسين [عليه‌السلام] براي مردم دو بدعت ايجاد كرده است: 1. بدعت گريه و ناله و حزن در روز عاشوراء 2. بدعت شادي و سرور»[2] یعنی همان‌طور که شادمانی در این روز بدعت است مانند رفتاری که قاتلان ملعون آن حضرت داشتند، عزاداری نیز بدعت است! بنگرید که عزاداری را در مقابل چه چیز قرار می‌دهد و چگونه هر دو را بدعت می‌شمارد؟! در بخش‌های بعد بیان خواهیم کرد که تعریف بدعت بر عزاداری صدق نمی‌کند و این مسئله ریشه در قرآن کریم و سنت نبوی دارد.
[1] منهاج السنه، ابن تيميه، ج 4، ص 334 تا 553.
[2] همان، ج 4، ص 334 تا 553.
