وظیفه مبلغ در حفظ اسرار و عیوب مردم
با توجه به اعتمادی که مردم به مبلغ پیدا می‌کنند ممکن است از عیوب و رازهای آن‌ها باخبر شود، در این صورت مسئولیت رازداری هم بر گردن وی می‌آید، ازاین‌رو باید در حفظ اسرار و آبروی مردم کوشا باشد و کاستی‌ها و عیوب آن‌ها را بپوشاند. خداوند متعال که از عیان و نهان بشر آگاه است، درعین‌حال ستارالعیوب است و عیوب بندگانش را آشکار نمی‌کند و راضی به برملا شدن آن‌ها هم نیست، پس بر انسانی که مبرای از عیوب عاری نیست هرگز جایز نیست که به عیوب جویی مردم بپردازد و آن‌ها را برملا کند و صاحب عیب را بدنام و بی‌آبرو نماید.
لذا مبلغ اولاً باید سعی کند که اعتماد مردم به وی منجر به عیب‌جویی از سوی او و حتی‌الامکان آگاه شدن تصادفی از عیوب آن‌ها نشود.
حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) دراین‌باره فرمودند:
«لاتُدَاقُّوا النّاسَ وَزْنا بِوَزْنٍ وَ عَظِّمُوا أَقْدارَکمْ بِالتَّغافُلِ عَنْ الدَّنِی مِنَ الأمُور؛ با مردم درباره ریز امور حسابگری نکنید و با چشم‌پوشی از کارهای پست، بر قدر و ارزش خود بیفزایید.»[1]
ثانیاً اگر از عیوب و اسرار آن‌ها به هر شکلی باخبر شد، به‌هیچ‌وجه کاری نکند که در نزد مردم افشا شود.
حضرت رسول‌الله (صلیالله علیه و آله) درباره ثواب عیب‌پوشی فرمودند:
«مَنْ سَتَرَ اَخاهُ الْمُسْلِمَ فِی الدُّنْیا فَلَمْ یفْضَحْهُ سَتَرَهُ اللّهُ یوْم الْقِیامَه؛ هر که بر عیب برادر مسلمانش در دنیا پرده پوشد و او را رسوا نسازد، خداوند در قیامت، عیب او را بپوشاند.»[2]
[1]. حسن بن شعبه حرانی، تحف العقول، ص 157.
[2]. جلال‌الدین سیوطی، جامع الصغیر، ج 2، ص 609.
