آزادی به معنای غربی آن یکی از بزرگترین شعار های دموکراسی غربی است. این آزادی نمود های بسیاری در جوامع غربی دارد؛ آزادی در انتخاب مسئولان ، آزادی مطبوعات و آزادی بیان از مواردی است که غربیان برای دیگر جوامع می شمارند.
البته این نوع آزادی ها فقط مخصوص جوامع غربی است و وجود آن در دیگر جوامع ولو در کشور های سرسپرده به آنان ضرورتی ندارد. علت این عدم ضرورت نیز ربطی به دیگران ندارد.
به عنوان مثال در کشور خودمان، روزگاری بود هر رئیس جمهوری در آمریکا انتخاب می شد حداقل یکبار در طول دوران ریاستش قدوم مبارک خود را در خاک ایران می گذاشت و ایران را منور می کرد. توجهی هم نداشت که استقبال کننده از او در زندان های مخوف از مخالفانش پذیرایی می کند.
مطبوعات و جراید نیز در آن زمان تنها چیزی که می شد از آن ها به دست آورد اخبار روزانه خاندان شاهنشاهی بود. البته باید مردم از خدایشان هم باشد که بدانند که شاه مملکت دیروز در کدام تفرجگاه به چه تفریحی پرداخته اند.
بنابراین آمریکایی ها تنها نگران یک آزادی در ایران بودند؛ آزادی عملشان در چپاول ثروت این آب وخاک.
