انسان همیشه در معرض خطر است. خطراتی که او را به جهنم می‌کشاند. مشکل اصلی انسان این است که نمی‌داند که این خطرات از کجا، چطور، توسط چه چیزی انجام می‌گیرد.
استعاذه و گناه بردن
یکی از احکام اسلامی که بیان شده مساله استعاذه است. خداوند در قرآن 200سوره اعراف، 98 سوره نحل، 56 استعاذه را فرموده و به طور مستقیم به پیامبر(ص) و غیر مستقیم به مسلمانان فرمان می‌دهد که به خدا استعاذه کنید.
از همین آیات و آیات دیگر به دست می‌آید که استعاذه به خدا نسبت به شیطان و کارهای شیطانی است. از آیه 56 سوره غافر به دست می‌آید که لزوما این شیطنت از ابلیس نیست، بلکه حتی انسان‌هایی که اهل بحث و جدل هستند هم دارای نوعی شیطنت هستند که باید از آنها به خداوند پناه ببرند.
استعاذه، به معناى پناه بردن به دیگری از هرگونه شرّ و بدی و درخواست كمك و چنگ‌زدن به کار رفته است.
استعاذه به معنای پناهجویی به خدا برای در امان ماندن از شر است که بدنبال انسان است. فلسفه استعاذه و هدفی که برای آن مشخص شده آن است که انسان از شروری در امان ماند که قدرتمند است چرا که انسان دشمنی دارد که دیده نمی‌شود و به نوعی در انسان رسوخ می‌کند که خود انسان متوجه نمی‌شود و حتی فکر می‌کند که فکر و کاری که انجام می کند کار خودش است در صورتی که این افکار و اعمال ریشه شیطانی دارد.
خداوند در آیات قرآنی به خصوصیات این دشمن اشاره می کند و از انسان می‌خواهد که نسبت به این دشمن آگاهی به دست آورد و بداند که چگونه عمل می‌کند و چگونه می‌تواند از شرارت او در امان بماند.
خداوند در آیه 27 سوره اعراف بیان می‌کند که ابلیس و قبیله اش از جنیان طوری هستند که انسان ها آنان را نمی‌بیند ولی آنان انسان‌ها را می‌بینند. همین ویژگی به آنان کمک می کند که نسبت به اعمال انسان آگاهی داشته باشند و بتوانند چنان به انسان نزدیک شوند که متوجه نشود که او در گوش ظاهر و باطنش زمزمه می‌کند.
