صاحب عالم، هر سمّی را تبدیل به رایحه دل انگیز ظهور کرده؛ همان رایحه ای که جدّ او امام صادق علیه السلام با لباسی کهنه و بدون یقه، بر ریگ های خشن، با صدای «مولای من!» بر زبان می آورد و چون مصیبت دیدگان، اشک از مشک چشمان مبارکش بر زمین می ریخت.
او می آید، ولی اگر اضطراری باشد؛ «تا کی؟…»به پایان می رسد اگر به او درماندگی باشد و نبود او همان درد باشد…