#انتخاب_مادر_بزرگ
روز انتخابات فرا رسید. به خانه مادر بزرگ رفتم تا برای رأی دادن کمکش کنم. دیوارهای کاه گلی خانه تغییر ماهیت نداده بود. فقط گاهی آن را با کاه گل جدید، قدری ترمیم کرده بودند. داخل خانه شدم. خشت های دیوار، بوی صفا و صمیمیت می داد. مادر بزرگ با کمر خمیده، صورت چروکیده و عصا به دست، جلو در اتاق ایستاد. لبخند نازکی روی لبان چروکیده اش نشست. بعد از سلام و احوالپرسی پرسید:«چه عجب! از این طرف ها ؟!»
دستان چروکیده اش را درون دستان مردانه ام گرفتم و گفتم:«می دانید امروز انتخابات است. گفتم شاید با دیجیتال کردن صندوق های رأی نیاز به کمک داشته باشید یا موفق به انتخاب اصلح نشده اید. پس آمدم تا کمکتان کنم.»
دستم را به طرف داخل اتاق کشید و گفت:«حالا بفرما نفسی تازه کن.»
وارد اتاق کوچکش شدم. جلو تلویزیون به پشتی های استوانه ای تکیه دادم. مادر بزرگ کنار سماور نشست. برایم چایی ریخت. تعارفم کرد. در حال سر کشیدن چایی بودم که گفت:«من صبح زود رفتم و رأی دادم مادر. این هم نشانه اش.»
به محض دیدن اثر جوهر روی انگشتش، چایی در گلویم پرید. پرسیدم:«رأی دادید؟ چطور؟بلد بودید چه کار باید کرد؟»
مادر بزرگ آرام و با متانت جواب داد:«بله گلکم، شما جوان ها فکر می کنید ما عقب افتاده هستیم یا از پشت کوه آمده ایم. درست است که گوشی لمسی یا کامپیوتر ندارم اما این دلیل نمی شود کار کردن با آن ها را بلد نباشم. ما هم در همین دنیا زندگی می کنیم و باید استفاده از تجهیزات پیشرفته را بلد باشیم وگرنه زندگیمان مختل می شود.»
از سوالم شرمنده شدم. سرم را پایین انداختم. گرمایی بر جانم نشست. سرخی صورتم را از درون حس کردم. می خواستم بدانم به چه کسی رأی داده است. اما روی سوال پرسیدن نداشتم. مادر بزرگ روسری گل گلش را درست کرد و گفت:«شاید دوست داشته باشی بدانی به چه کسی رأی داده ام. این را هم بدان پسرم، من از روی هوا به کسی رأی نمی دهم. رأی مسئولیت دارد. به خاطر رسیدن به خواسته های خودم هم رأی نمی دهم. پس شعارهای فریبنده و شیطانی بعضی کاندیداها روی من یکی اثر ندارد. نمی خواهم به کسی رأی بدهم که لایقش نیست و مدیون چند میلیون نفر شوم. از این حزب بازی هایی هم که در مملکت راه انداخته اند، اصلا خوشم نمی آید. فقط یک حزب می شناسم. آن هم، حزب الله است. بقیه با هر شعار و منشی باشند حزب شیطان هستند. آقایان در مملکت بخور و بچاپ راه انداخته اند و من و امثال من را نمی دانم چه حساب می کنند. سال هاست اختلاس می کنند و حالا که گندش درآمده باز هم اعتماد به نفسشان آنقدر بالاست که می خواهند مردم دوباره به آن ها رأی دهند. نمی دانم خودشان را چه حساب می کنند و مردم را چه؟»
به حرف هایش گوش می دادم و به بصیرتش آفرین می گفتم. مادر بزرگ را تا این حد نمی شناختم. وقتی همه جمع بودیم، دوست داشت به همه خوش بگذرد و نمی گذاشت بحث های سیاسی یا هر چیز دیگر خاطر مهمان هایش را مکدر کند. در مهمان نوازی، خوش رویی و خوش خویی حرف اول را می زد و سرآمد فامیل بود. مادر بزرگ نفس عمیقی کشید و ادامه داد:«اگر همه مردم گوششان به صحبت های رهبر عزیزمان بدهکار باشد، هرگز راهشان را خطا نمی روند و انتخابشان بهترین خواهد بود. با همین سواد نهضتی ام، بروشورهای کاندیداها را خواندم. تا جایی که می شد از عملکردشان اطلاعات جمع کردم. شعارهایشان را به ذهنم سپردم و در آخر سر تمامشان را با ملاک هایی که رهبرم بیان کردند مقایسه کردم. خیلی راحت به نتیجه رسیدم. به خدا توکل کردم و رأیم را داخل صندوق انداختم. شما در این مدت چه کرده ای؟ کاندیدای مورد نظرت را چطور انتخاب کرده ای؟»
از سوالش، برق از چشمانم پرید. فکر برم داشت. او کجا بود و من کجا؟؟؟؟؟!
مطابق با این قسمت بیانیه:سه) به اوج رسانیدن مشارکت مردمی و مسابقه‌ی خدمت‌رسانی
ثالثاً: مشارکت مردمی را در مسائل سیاسی مانند انتخابات، مقابله با فتنه‌های داخلی، حضور در صحنه‌های ملّی و استکبارستیزی به اوج رسانید.
و همچنین این قسمت: چهار) ارتقاء شگفت‌آور بینش سیاسی آحاد مردم
