غیرت؛ گونه ای تلاش
خداوند در نظام و برنامه های هستی با جدیت و صلابت است؛ او به هدایت شوندگی و راهیافتگی انسان ها حساس و به خصوص درباره کسانی که مورد ظلم قرار گرفته اند غیرت داشته و به راحتی از آن نخواهد گذشت. به همین سبب، شوخی با هستی و هدف آن و جدی نگرفتن زندگی را برنمی تابد(انعام،70). انتظار او از انسان هم بر این مبتنی است که هر کس در دریافت نور خدا بکوشد و دیگران را بدان ترغیب کند. این برنامه، برخلاف برنامه شیطانی گریزندگان از خدا هست؛ چون آنان انسان را بی توجه، سرگرم و سردرگم، ساکت و بی تحرّک می خواهند(مائدة، 58). آنان نمی خواهند که صلابت غیرت و خروش پاسداری از مبانی ارزشی و اصولی، در میان ما، جایی برای خود داشته باشد در حالی که انسان درباره خیلی از شوونات زندگی مانند هدایت خانواده مسئولیت دارد(تحریم،۶). مسئولیت اجتماعی انسان نیز بخشی از مسئولیت های انسان است که پیامبر(ص) به بازخواستن آن اشاره کرده و فرمود: هم من بازخواست مى شوم و هم شما؛ من درباره تبليغ رسالت بازخواست مى شوم و شما درباره كتاب خدا و سنّت من كه بر دوش گرفته ايد(كافي، ج2، ص606، ح2). با توجه به مقدمات فوق، هر دعوتی به فرار از مسئولیت، سکوت غیرمسؤلانه، فرار از تعهد اجتماعی و مانند آن، با هر نامی، خارج از چارچوب معنویتی است که ائمه(ع) ما را بدان دعوت کردند. غیرت فرزند، مسئولیت شناسی است و امام حسین(ع)، در حرکت ممتاز خود، غیرت را در همه شوونات فردی و خانوادگی و اجتماعی و دینی نشان دادند.
