پروردگار من، بر آستان بندگیات هزاران بار سپاس می گویم که دل مشغولی عبادت و بندگی یک ماه رمضان دیگر را، در کتاب زندگی ام نوشتی و راه مرا در آستان مقدس عبودیت نهادی گرچه بسیار کاهلی کردم و پُر بهره از این ماه نبردم… صد حیف که اون رفت…
ای بزرگ و بی نظیر و بخشنده، هر چه بیشتر فکر میکنم، به یقین میبینم که خوان نعمت گسترده ات مرا به یک چشم بهم زدنی به حال خود رها نکرد؛ از آن روی که حتا برای این بندگیِ نصف و نیمه هم عید قرار دادی تا ذخیره آینده من و شرف و فزونیِ مقام حبیب (درود خدا بر او خاندانش باد) تو باشد. پس صد شکر که این آمد.