:cherry_blossom: سوار ماشینمان کردند. ماشین با سرعت می رفت و از هیچ چاله و گودالی فروگذار نبود. سعی می کرد حداقل یک چرخش داخل ناهمواریهای جاده بیفتد. ماشین ایستاد. ما را پیاده کردند. گونی ها را از روی سرمان برداشتند. وسط میدانی ایستاده بودیم. دورمان خانه بود. خانه هایی روستایی که جا به جا سوراخ شده بودند، سوراخ هایی با اندازه های متفاوت. کمتر خانه ای سالم به نظر می آمد.
:four_leaf_clover: مردی با قد بلند، ریش های کوتاه، سبیل از ته تراشیده و موهای وز قهوه ای از ماشین پیاده شد. بلندگویی دستش بود. با اشاره بلندگو ما را در یک ردیف، وسط میدان نشاند. به زبان عربی بلند پشت بلندگو جار زد. در مدت کوتاهی مردم دور ما را گرفتند. شبیه فیلم های قدیمی که حکم مجرمان را وسط میدان اجرا می کردند و جار می زدند تا مردم جمع شوند و ببینند تا درس عبرت برای دیگران باشد.
:cherry_blossom: آرام و زیر لب ذکر می گفتم. زبانم به سختی حرکت می کرد. دختر بچه ای از میان جمعیت جلو آمد. لباس کهنه ای بر تن داشت. خاک روی موهایش نشسته و رنگشان را کدر کرده بود. رد پایش اشک مثل جاده ای دو طرفه روی صورتش به چشم می خورد. بطری آبی را محکم بدست گرفته و نزدیک شد. آن را به طرفم گرفت. درش را باز کرد. نزدیک دهانم آورد. جارچی با بلندگویش زیر دست او زد. سیلی محکمش روی صورت کوچک دخترک نشست. صورت دختر قرمز شد. دستش را روی گونه اش گرفت. گریه کنان به وسط جمعیت پناه برد.
:four_leaf_clover: از دور دست صدای ماشینی آمد. گرد و خاک به آسمان بلند بود. جمعیت برای تویوتای ارتشی جاده باز کردند. تویوتا کنار ما نگه داشت. مردی که رویش را کامل با سربندی مشکی پوشانده بود از ماشین پیاده شد. پوتین های ساقه بلند و نویی به پا داشت. به زحمت دو چشمش دیده می شد. کاغذی درون دستش گرفت. دو نفر، کمی کوتاهتر از او و با صورتهای پوشیده دو طرفش ایستادند. لباسهایشان سرتا پا مشکی بود. جارچی بلندگویش را به مرد وسط داد و گوشی دوربینش را روشن کرد. مرد کاغذ را بالا گرفت و شروع به صحبت کرد. آخر صحبتش به زبان فارسی گفت:«ای ایرانی های رافضی کافر، منتظر ما باشید به زودی به ایران خواهیم آمد و بلایی را که اینجا بر سر مردم می آوریم بر شما نازل خواهیم کرد و مثل این کفار شما را به قتل خواهیم رساند.»
:cherry_blossom: دوستان شهیدم و فرمانده مقابلم ایستاده بودند. می گفتند:«محمد زود باش. قفس بشکن.» سخنران کلتش را از دور کمرش بیرون آورد. من سر صف بودم. از انتهای ردیف شروع کرد. برای هر نفر یک تیر مایه می¬گذاشت. سر را هدف می گرفت. هر کس شهید می شد با صدای گروپی زمین می خورد. خونش زمین را سرخ می کرد. در آخرین لحظات حیاطم فقط ذکر می¬گفتم. یاران شهیدم را می دیدم که به استقبالم آمده اند. کلت را روی سرم گرفت. شلیک کرد.
:four_leaf_clover: برای ثانیه ای فکر کردم شهید شدم.اما فشنگش تمام شد. عصبانی شد. کلتش را به سرم کوبید. خون از سرم روی صورتم جاری شد. صدای امام حسین(ع) و حضرت زینب(س) زدم. اشک از گوشه چشمانم جاری شد. گفتم:«آقا جان یعنی من را نمی پذیرید؟ هنوز لایق وصال نشده ام؟» زیر لب زمزمه داشتم. چشمانم را به زمین دوخته بودم که صدای رگبار تفنگی به گوشم رسید. روی زمین افتادم.
:cherry_blossom: آقای بلند بالا و زیبا رویی کنارم نشست. گفت:«عزیزم درد داری؟» چشمانم را بهم زدم. تبسمی کرد و گفت:«چیزی نیست الان خوب می شوی.» و شروع کرد به دست کشیدن روی بدنم از سر انگشتان پایم شروع کرد. همانطور که دستش را جلو می آورد. دردم کم می شد. تمام بدنم را دست کشید. از درد خلاصی یافتم. دوستانم دورم را گرفتند. نگاهی به خودم کردم و نگاهی به جسد روی زمین. با تعجب رو به آن آقا و دوستانم پرسیدم:«اگر این من هستم پس این که روی زمین دراز کشیده و بدنش مثل آبکش، سوراخ شده کیست؟»
:four_leaf_clover: دوستانم تبسمی کردند رو به آقا شدند. او گفت:«این مرکب دنیایت بود. بر آن سوار می شدی و هر جا در دنیا می خواستی می رفتی، هر کار می خواستی می کردی و هر چه می خواستی بر زبان می آوردی. تو امتحانت را خوب پس دادی. از مرکبت در راه خیر استفاده کردی و دیگر به آن نیازی نداری.»
:cherry_blossom: هنوز دهانم باز بود. پرسیدم:«جسارتاً شما که هستید؟»
:four_leaf_clover: خنده ای کرد و گفت:«بنده ای از بندگان تحت امر الهی، عزرائیل هستم. مرا می بخشید باید از حضورتان مرخص شوم و به کارهایم رسیدگی بنمایم.»
:cherry_blossom: حضرت عزرائیل از جلو چشمانم غیب شد. دوستانم دوره ام کردند. همه یک صدا گفتند:«محمد بیا برویم. نمی خواهی خانه جدیدت را ببینی؟»
:four_leaf_clover: هنوز نگران بودم. جواب دادم:«چرا. اما جسم خاکی ام چه می شود؟ یعنی این مرکب مهربانم را باید اینجا تنها رها کنم؟»
