یکی از دلایلی که انسان باید با محیط اطراف خود آشنا باشد، مدعیان دروغین هستند. مثلا کسی که قصد سیر و سلوک دارد، باید راهی برای رسیدن به هدف خود انتخاب کند و بر اساس آن قدم بردارد.
اگر سالک با راه‌ها و روشهای مختلف سیر و سلوک آشنا نباشد، احتمال به خطا رفتن و منحرف شدن او بسیار زیاد است. زیرا امروزه دزدان عقاید بسیاری وجود دارند که برای رسیدن به مطامع دنیوی خود دست به هر کاری می‌زنند.
صوفیان از جمله مدعیان عرفان هستند که ادعا می‌کنند راه رسیدن به طریقت در انحصار ایشان است. به طوری که در این باره گفته‌اند: ««جز اتصال به فقیر به صراط المستقیم طریقت راهی نیست.»[1] بنابراین صوفیان ادعا دارند تنها راه رسیدن به حقیقت ایشان هستند.
در حالی که فرقه‌های صوفیه زیادی وجود دارد که مدعی طریق الهی هستند. گذشته از اینکه ادعای کدامیک از فرقه‌های صوفیه درست است، یکی از راه‌های رسیدن به خداوند نیز راه قرآن و اهل بیت (علیهم السلام) است.
بنابراین اگر کسی قصد طی کردن مراحل سلوک را دارد، اول باید راه‌های مطمئن سلوک را بشناسد، سپس در یکی از طرق حقه، گام بردارد زیرا راه سیر و سلوک بسیار سخت و دشوار است و احتمال خطا و انحراف در آن بسیار زیاد است و همانطور که حافظ شیرازی گفته است:
قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن
ظلمات است بترس از خطر گمراهی[2]
پی‌نوشت:
[1].هیات تحریریه کتابنامه صالح، نامه‌های صالح، حقیقت، تهران، 1380، 17
[2].دیوان حافظ، غزلیات، غزل شماره 488
