تفکر کردن قبل از سخن گفتن
«فکّر ثمّ تکلّم تسلم من الزّلل؛
نخست اندیشه کن آن گاه سخن گوی تا از لغزش ها در امان باشی.» (ص 994)
سخن کان از سر اندیشه ناید نوشتن را و گفتن را نشاید
***
اول اندیشه وانگهی گفتار پای بست آمده است و پس، دیوار
***
سخندانِ پرورده، پیر کهن بیندیشد، آن گه بگوید سخن
مزن بی تأمل به گفتار دَم نکو گو و گر دیرگویی چه غم؟
بیندیش و آن گه برآور نَفَس و زان پیش بس کن که گویند بس
به نطق، آدمی بهتر است از دواب دواب از تو بِه، گر نگویی صواب
