بسم الله الرحمن الرحیم
کمتر جایی در دین اسلام پیدا می شود که خداوند منان آنقدر که درباره والدین توصیه کرده، درباره آن تذکر داده باشد.
امام صادق(ع): و اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحمَةِ*: لا تَملَأْ عَينَيكَ من النَّظَرِ إلَيهِما إلاّ بِرَحمَةٍ ورِقَّةٍ، ولا تَرفَعْ صَوتَكَ فَوقَ أصواتِهِما، ولا يَدَكَ فَوقَ أيديهِما، ولا تَقَدَّمْ قُدّامَهُما.
نگاهت را جز از سر مهر و دلسوزى به آنان (پدر و مادر) خيره مكن و صدايت را از صداى آنها بلندتر مگردان و رو دست آنها نيز بلند نشو و خود را از آنها جلو مينداز.[میزان الحکمه ج ۱۳، ص ۴۹۸]
باید حتی شیوه نگاه کردن و صحبت کردن نسبت به آنها را نیز تنظیم کرد، شاید علت این تذکر هم تنها این باشد که در بادی امر اولین جایی که ادب و فهم هر کسی درک می شود همان شیوه بیان و رفتار های او باشد.
قدر داشته هایمان را قبل از، از دست دادنشان را بدانیم.