قرآن کریم از این تقابل برای شناساندن مفهوم بصیرت استفاده می کند، بصیرت یا بینایی در کتاب خدا از بارِ ارزشی بالایی برخوردار است و عکس آن، یعنی کوردلی بار منفی بسیاری دارد.
در سوره فاطر می خوانیم:
وَمَا یسْتَوِی الْأَعْمَی وَالْبَصِیرُ (فاطر: 19)
و هرگز کوردل و روشن ضمیر یکسان نیستند.
از نظر قرآن کریم، انسان کور در تاریکی و انسان بینا در روشنایی و نور قرار دارد. کسانی که از ابزارهای شناخت و درک حقایق مانند قلب و چشم و گوش، استفاده نمی کنند، همچون چهارپایان یا بدتر از آنانند.
ممکن است کسی به ظاهر بینا باشد ولی در واقع کوردل باشد. در این میان آنچه مهم است، بینایی باطنی است نه ظاهری. در سوره عبس، خداوند از سرزنش فردی سخن می گوید که از نابینایی دوری جست و ترشرویی کرد، در حالی که ممکن است نابینای مذکور انسان مهذّب و روشن ضمیر باشد.(عبس، آیات 1 - 4)
