یکی از مطالبی که مخالفان کمک ایران به کشورهای اسلامی، ممکن است قبول نکنند؛ سپر بلا شدن برخی از این جنبش ها مثل حزب الله لبنان است.
واقعیت این است که ما چون مسلمانیم؛ دشمنان همه ما را در تیررس دارند(چه شیعه چه سنی). بنابراین اگر یک کشور اهل سنت، آماج حمله قرار بگیرد؛ ما باید احساس خطر کنیم؛ وای به حال وقتی که یک کشور شیعی(حزب الله لبنان) مورد تهاجم قرار گیرد.
در جنگ ۳۳ روزه، دشمنان قصد داشتند که اول حزب الله را قلع و قمع کنند و بعد از این که خیالشان از بابت آن ها راحت شد؛ با خیال راحت سراغ ایران بیایند. این یک نکته عقلایی و حساب شده بود که خداوند آن را ناکام گذاشت.
اگر دلاوی های سردار سلیانی در کنار فرماندهان حزب الله نبود؛ چه بسا حزب الله لبنان از پس ارتش مجهز رژیم صهیونیستی بر نمی آمد. حکمت خدا بر این قرار گرفت که با رشادت های سردار سلیمانی وسایر فرماندهان حزب الله، و با عنایت خداوند، در دل ارتش ظالم رژیم صهیونیستی دلهره و رعب بیفتد. «سَنُلْقی فی قُلُوبِ الَّذینَ کَفَرُوا الرُّعْب؛ به زودى در دل کافران بیم و هراس افکنیم.»[۱] چنان که در عالم واقعیت نیز رییس ستاد مشترک آن رژیم بر اثر شکست در جنگ ۳۳ روزه به دل درد و افسردگی دچار شد.
حاصل سخن این که؛ اگر حضور به موقع ایران در کار حزب الله نبود؛ ما امروز با این افتخار و اقتدار، سر خود را بلند نمی کردیم.
پی نوشت
۱ـــ آل عمران/۱۵۱
