قطعه‌ای از مناجات شعبانیّه :
إِلٰهِى إِنْ حَرَمْتَنِى فَمَنْ ذَا الَّذِى یَرْزُقُنِى ؟ وَ إِنْ خَذَلْتَنِى فَمَنْ ذَا الَّذِى یَنْصُرُنِى.
(خدایا! اگر محرومم کنی پس کیست آن‌که به من روزی دهد؟ و اگر خوارم‌سازی پس کیست آن‌که به من یاری رساند. )
خدایا چگونه یک ویروس ریز میکروسکوپی که وزن همه‌ی ذراتش در دنیا به یک گرم هم نمی‌رسد، ما را محدود کرده و از بسیاری از تجمّعات مردمی محروم کرده است؟! روزیِ خیلی از مردم را محدود کرده و تمام نقشه‌ها و برنامه‌های دنیا را عقب انداخته و بعضی را لغو کرده است.
خدایا امروز بیش از گذشته قدرت مطلق تو را می‌بینیم و با تمام وجود حسّش می‌کنیم. معبود من اگر تو بخواهی ، کسی را از چیزی محروم کنی ، دیگر تمام قدرت‌های دنیا هم که دست به دست هم بدهند نمی‌توانند جلویش را بگیرند. مولای من تنها پشتوانه و تکیه‌گاه ما تویی.
خدایا امروز می‌بینیم که با یک ویروس چه قدرت‌های جهان‌خواری را خوار و ذلیل کرده‌ای! پرده از روی کثیف و چرکین غرب وحشی کنار کشیده‌ای و به ما نشان دادی که اگر بخواهی کسی را خوار سازی، هیچ قدرتی نمی‌تواند جلویش را بگیرد. با ریزترین اشیاء، بزرگترین قدرت‌ها را به خطر انداخته‌ای! و این درس توحید است برای ما، باشد که تنها تو را بپرستیم و از تو یاری بجوییم.
