قطعه‌ای از مناجات شعبانیّه :
إِلٰهِى هَبْ لِى قَلْباً یُدْنِیهِ مِنْکَ شَوْقُهُ ، وَ لِساناً یُرْفَعُ إِلَیْکَ صِدْقُهُ ، وَنَظَراً یُقَرِّبُهُ مِنْکَ حَقُّهُ.
(خدایا، قلبی به من عنایت کن که اشتیاقش او را به تو نزدیک کند و زبانی که صدقش به‌جانب تو بالا برده شود و نگاهی که حق بودنش او را به تو نزدیک نماید.)
خدایا دلم و جانم را پر بفرما از نور معرفت و محبت به خودت، نوری که شور و جنبش به جانم می‌اندازد تا به تو نزدیک شوم. خدایا زبانم را صاف و صادق در راه خدمت به خودت و مردمت قرار بده تا به سوی تو پرواز کنم. خدایا چشمانم را نگاهی ببخش پر از صفا و مهربانی و خالی از حرام و خشم و کینه، تا به تو نزدیک شوم.
خدایا همه‌ی اعضا و جوارحم را طوری مدیریت کن تا به هدف نهایی آفرینش یعنی بندگی و تقرّب به خودت منتهی شود. واضح است که خودمان ضعیف و فراموشکار هستیم، فقط تویی که اگر با تمام وجود خودمان را به تو بسپاریم، خیالمان راحت است که ضرر نمی‌کنیم قطعا!
