قطعه‌ای از مناجات شعبانیّه :
إِلَهِی إِنْ عَفَوْتَ فَمَنْ أَوْلَى مِنْکَ بِذَلِکَ. وَ إِنْ کَانَ قَدْ دَنَا أَجَلِی وَ لَمْ یُدْنِنِی مِنْکَ عَمَلِی فَقَدْ جَعَلْتُ الْإِقْرَارَ بِالذَّنْبِ إِلَیْکَ وَسِیلَتِی.
(اى خدا اگر تو مرا عفو کنى که از تو سزاوارتر به عفو است و اگر اجلم نزدیک شد و عمل صالحم مرا به تو نزدیک نکرد من هم اقرار به گناهانم را وسیله عفوت قرار داده ام. )
خدایا بخشش از بزرگان است و که از تو بزرگتر؟ که از تو سزاوارتر؟ خدایا وقتی به پرونده سیاهم نگاه می‌کنم، عمل صالحی ندارم که شایسته جلال و جبروت تو باشد. اعمالم یا ناقص بوده یا همراه با ریا یا همراه با تکبّر یا همراه با منّت یا ... تنها چیزی که می‌دانم این است که خیلی گناه کرده‌ام و امید دارم همین اقرار به گناهانم سبب شود تا مرا ببخشی.
خدایا نفس من سرکش شده، قدر نعمت‌هایت را ندانستم، حالا که این ویروس کرونا آمده، تکانم داده است. چقدر دلم تنگ شده برای حرم حضرت معصومه سلام الله علیها، برای مشهد امام رضا علیه السلام، برای مادرم ...
