در قرآن کریم آمده است: «و اَنفِقُوا فی سَبیلِ اللهِ وَ لا تُلقُوا بِاَیدیکُم اِلَی التَّهلُکَةِ وَ أحسِنُوا اِنَّ اللهَ یُحِبُّ المُحسِنینَ»1 در راه خدا انفاق کنید و خودتان را با دست خود به پرتگاه نیفکنید، و نیکو کاری کنید که خدا نیکوکاران را دوست می‌دارد.
همان طور که پیداست منظور از «تهلکة» در این آیه در معرض هلاکت قرار گرفتن است که می‌توان برگردان آن را در زبان فارسی «پرتگاه» دانست و دلیلش این است که این تعبیر پس از دستور انفاق کردن آمده است و هر چند که این را نمی‌توان نشانه‌ی این قرار داد که منظور از «تهلکه»ی حرام، خصوص تهلکه ای است که از ناحیه‌ی انفاق کردن پدید می‌آید، لکن باید معنائی از آن اراده شده باشد که در مورد انفاق کردن نیز صدق کند و در نتیجه باید منظور از آن، همان در معرض هلاکت قرار گرفتن باشد؛ زیرا پیداست که انفاق در صورتی که از حدّ بگذرد و انسان، همه ی دارائی اش را بدهد، در معرض هلاکت قرار می‌گیرد، نه اینکه این حدّ از انفاق، مانند گلوله ای که بر قلبش واقع می‌شود، او را به هلاکت رساند؛ بنابراین باید پذیرفت که اگر انسان کاری کند که سرانجامش هلاکت و نابودی است، این کارش به حکم آیه‌ی یاد شده حرام است؛ زیرا این کار سبب هلاکت او گردیده و او با این کار قتل نفس کرده است.
آیه‌ی «مَن قَتَلَ نَفساً بِغَیرِ نفس أَو فَسادٍ فِی الأَرضِ فَکَأَنَّما قَتَلَ النّاسَ جَمیعاً»۲ نیز شامل خودکشی می‌شود، بنابراین، تردیدی نیست که خودکشی حرام است، بلکه ایجاد سبب قتلِ خود، مانند ایجاد سبب قتل دیگران، حرام و از گناهان کبیره ای است که در آن فرصت توبه و بازگشت از دست می‌رود.
پی نوشت:
1.بقره 195
2.مائده 32
