خوشبختی در تعریف هر انسانی، با دیگری متفاوت است و ممکن است حتی در پاره‌ای از لحظات، تعریف‌ها از خوشبختی و راه رسیدن به آن در زندگی، نه تنها متفاوت بلکه حتی متناقض باشند.
این‌ها اما در انسان‌هایی است که دیدگاهی مادی و غیرالهی دارند؛ اما انسان در دیدگاه الهی، خوشبختی را نه در این دنیای محدود و مخلوط با انواع سختی‌ها بلکه در عالم نامحدود و به دور از سختی‌ها کنکاش می‌کند؛ و البته چنین سعادتی شرایطی دارد که متناسب با همان عالم است که البته چنین امری جز از راه دین ممکن نیست چرا که آن عالم جز در دسترس علمی دین نیست و البته خارج از محدوده‌ی آگاهی بشر و عقل اوست پس همو توان بیان حقیقت آن عالم و عناصر و راه رسیدن به سعادت در آن را داراست.
قال الصادق علیه‌السلام: سَعِد امرؤٌ لم یَمُت حتى یرى خَلَفَا من نفْسه (١): خوشبخت شد کسى که نمرد تا فرزندى از خود را دید.
فرزند آورى از عواملى است که موجبات خوشبختى را در نظر دین فراهم مى‌آورد.
پی‌نوشت:
۱) وسائل الشیعة، شیخ حر عاملى، جلد ٢١، صفحه‌ی ۳۵۷،۳۵۸
