درهای تعامل با قدرت های استکباری به روی کشور بسته بود،مردمان خیال می کردند این پایان زندگی آنان و حبس شدن در قفس و مرگ تدریجی خواهد بود.اما تلاش گرانی بودند که در این یاس و ناامیدی به دور از هیاهوها کمر بستند و شبانه روز کار کردند...روزهای اول کسی باور نمی کرد اما پس از چند سال شکوفه و ثمرات به بار نشست و روزنه های رشد هر روز بیشتر خود را نشان داد...؛«و ان سعیه سوف یری»(۴۰نجم).