بسیاری از فمینیست‌ها بر این باورند که برای تحقق عدالت جنسیتی باید زن را از پستوی خانه خارج نمود و به متن جامعه در کنار مرد و دوشادوش او وارد کرد. استعدادهای زنان با ورود به عرصه‌های اجتماعی شکوفا می‌شود و رفته‌رفته جایگاه شایسته خویش را پیدا خواهند کرد.
باید توجه نمود که ورود زنان به عرصه اجتماع به‌خودی‌خود امری ناپسند نیست اما نمی‌تواند به ظلم جنسیتی خاتمه بخشد زیرا این دیدگاه به‌نوعی پذیرفته است که «ملاک ارزشمندی افراد ورود آن‌ها به سپهر عمومی و عرصه اجتماع است»؛ این اصل خود ظلمی روشن در حق زنان و مردان است! زیرا در آن از ملاک حقیقی ارزشمندی انسان ـ که در بندگی و عبادت خداوند متعال است؛ در متن جامع باشد یا در کنج خانه ـ غفلت شده است.[1]
[1] برای مطالعه بیشتر ر.ک: کتاب «فمینیسم، تاریخچه، نظریات، نقد» نوشته نرگس رودگر و کتاب «نظام حقوق زن در اسلام» نوشته استاد شهید مطهری.
