انقدر با ارزش و گران بهایی
که دنیا و تمامی نعمت هایش را برای تو آفریده2
اما گاهی این نعمت ها چنان تو را محو خود می کند
که گمان می کنی، تو را برای دنیا آفریده اند.
به هوش باش! نکند این منزلگه دو روزه2 را ابدی بپنداری و به جای توشه جمع کردن برای بهار، به خواب زمستانی روی.
نکند بانگ الرحیل3 بلند شود و تو هنوز آماده حرکت نباشی
به هوش باش!
منابع:
1. سوره بقره، آیه 29: هُوَ الَّذی خَلَقَ لَکُمْ ما فِی الْأَرْضِ جمعیاً: او خدایی است که همه آنچه را ( از نعمتها ) در زمین وجود دارد ، برای شما آفرید.
2. تاریخ ابن عساکر، شرح حال امام حسین علیهالسلام، ص 215: عِبادَاللّهِ اِتَّقُواللّهَ وَکُونُوا مِنَ الدُّنْیا عَلی حَذَرٍ، فَاِنَّ الدُّنْیا لَوْ بَقِیَتْ لاَِحَدٍ اَوْ بَقِیَ عَلَیْها اَحَدٌ، کانَتِ الاَْنْبِیاءُ اَحَقَّ بِالْبَقاءِ، وَ اَوْلی بِالرِّضی وَ اَرْضی بِالْقَضاءِ. غَیْرُ اَنَّ اللّهَ تَعالی خَلَقَ الدُّنْیا لِلْبَلاءِ وَ خَلَقَ اَهْلَها لِلْفَناءِ فَجَدیدُها بالٍ، وَ نَعیمُها مُضْمَحِلٌّ وَ سُرُورُها مُکفَهِرٌّ، وَ الْمَنْزِلُ بُلْغَةٌ وَ الدّارُ قَلْعَةٌ فَتَزَوَّدُوا فَاِنَّ خَیْرَ الزّادِ التَّقْوی؛ امام حسین علیه السلام میفرماید: بندگان خدا! از خدا بترسید و از دنیا برحذر باشید کهاگر بنا بود دنیا برای کسی باقی بماند و یا یک فرد [برای همیشه] در دنیا بماند، پیامبران برای بقاء سزاوارتر و جلب خشنودی آنان بهتر و چنین حکمی خوش آیندتر بود.
غیر از این نیست که خداوند دنیا را وسیله آزمایش، و مردم را برای فانی شدن آفرید. پس تازههایش کهنه و نعمتهایش زائل و شادی آن مبدل به غم میشود، و خانه و منزلگهی استزودگذر و کوتاه مدت. پس [برای آخرت] توشهای برگیرید که بهترین توشه تقواست
3. نهج البلاغه، خطبه 21: سبکبار شوید. دیر یا زود به منزل رسید، که رستاخیز پیش رویتان است و ساربان مرگ بانگ «الرّحیل» سر داده و شما را به پیش میرانَد. سبکبار شوید تا برسید، که رهسپردگان به انتظار آخرین مسافرند تا دادگاه بزرگ الهی حسابرسی بندگان را بیاغازد.
