دوستی هم قواعدی دارد
امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام
«لَا تُؤَاخِ مَنْ یَسْتُرُ مَنَاقِبَکَ وَ یَنْشُرُ مَثَالِبَکَ»(1)
«با کسی که خوبیهایت را میپوشاند وعیبهایت را آشکار میکند دوستی مکن»
اگر قرار باشد اسم دوست روی کسی گذاشت ورابطه دوستانه با کسی داشت در درجه اول اولین چیزی که در این رابطه باید مد نظر گرفته شود این است که
آیا در این رابطه برای من فایده اخلاقی و تربیتی وجود دارد؟!
آیا در این رابطه من چیزی یاد خواهم گرفت ومنفعتی به من خواهد رسید؟!
آیا در این رابطه من میتوانم فایده و سودی برای دوستم داشته باشم که او به آن نیازمند است؟
و...
اگر قرار باشد با کسی دوستی کنیم که دوستی ما جوابگوی هیچ کدام از سوالات مطرح شده نیست واز طرفی هم این دوست ما خوبیهای ما را نمیگوید که هیچ، بدیهای ما را هم فاش میکند، واقعاً چه دلیلی برای گذراندن اوقات خود با این چنین شخصی خواهیم داشت؟
چرا رابطه خود را با این چنین اشخاصی به یک احوال پرسی کوتاه محدود نکنیم؟
قاعده این است که دوست آدم اگر از آدم اخلاق بدی ببیند باید به دوستش در خلوت ودوراز جمع تذکر دهد تا او هم در صدد اصلاح خود بر آید نه اینکه در میان جمع او را مورد اندرز قرار دهد ویا اینکه بدی های او را در بین مردم منتشر کند تا او را خوار گرداند.
امیرالمؤمنین علی(علیه السلام)
«مَنْ وَعَظَ أَخَاهُ سِرّاً فَقَدْ زَانَهُ وَ مَنْ وَعَظَهُ عَلَانِیَةً فَقَدْ شَانَه»(2)
«هر که برادر خود را پنهانی اندرز دهد او را آراسته وهر که آشکارا اندرزش دهد او را خوار ساخته»
پاورقی
1-عیون الحکم و المواعظ (للیثی)، ص 519
2-بحارالانوار،ج71،ص166
