در مورد خودمان راحت می‌گوییم: همه باید به من راست بگویند؛ همه باید مرا دوست داشته باشند؛ همه باید به من احترام بگذارند؛ هیچ‌کس نباید به اموال من تجاوز کند؛ هیچ‌کس نباید به حریم خصوصی من سرک بکشد و ...
اما شاید در مورد دیگران به همان راحتی نگوییم: من باید به همه راست بگویم؛ من باید همه را دوست داشته باشم؛ من باید به همه احترام بگذارم، من نباید به اموال هیچ‌کس تجاوز کنم؛ من نباید به حریم خصوصی هیچ‌کس سرک بکشم ...
این دوگانگی خبر از بی‌عدالتی ما می‌دهد! عادل کسی است که چیزی را که برای خودش دوست دارد برای دیگران نیز دوست دارد و از چیزی که برای خودش بیزار است برای دیگران نیز بیزار است.[1]
[1] پیامبر گرامی اسلام (ص): «مَا كَرِهْتَهُ لِنَفْسِكَ فَاكْرَهْ لِغَيْرِكَ وَ مَا أَحْبَبْتَهُ لِنَفْسِكَ فَأَحْبِبْهُ لِأَخِيكَ تَكُنْ عَادِلًا فِي حُكْمِكَ مُقْسِطاً فِي عَدْلِكَ مُحَبّاً فِي أَهْلِ السَّمَاء؛ آنچه از آن برای خودت بیزاری برای دیگران نیز بیزار باش و آنچه را برای خودت دوست داری برای دیگران نیز دوست بدار تا در قضاوت عادل باشی و در میان اهل آسمان محبوب گردی» تحف العقول، ص 14.
