راه وصول به لقاء الهی که غایت سیر بشر در عالم هستی است با سختی های فراوانی همراه است ، که خدای متعال آن را تقدیر تمامی انسانها قرار داده و فرمود :
﴿یا أَیُّهَا اَلْإِنْسانُ إِنَّکَ کادِحٌ إِلى رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاقِیهِ﴾ [1] ای انسان! تو با تلاش و رنج بسوی پروردگارت می‌روی و او را ملاقات خواهی کرد!
تمامی انسانها چه مومن و چه کافر در نهایت همگی به سوی لقاء الهی حرکت می کنند ولی مومن خدا را ملاقات می کند در حالی که با عنایات و رضایت الهی رو به رو شده و با نظر لطف خویش به او می نگرد اما کافر با سخط و عذاب الهی رو به رو شده و حضرت حق هیچ اهمیتی به او نداده و از رحمت خویش دورش می دارد .
باید قبول کرد که راه وصول به خدای متعال سخت است و همه افراد بشر مجبور اند آن را تحمل کنند اما مومن سختی ها رابه جان خریده و از آنها نردبانی برای وصول به مقامات عالیه استفاده می کند در حالی که کافران و منافقان از سختی های سازنده فرار کرده و به سختی هایی که ایشان را گرفتار عذاب و نقمت الهی می کند روی می آورند .
انسانهای بی تدبیر بسیاری در دنیا برای این که بخواهند به خیال خود سختی و گرفتاری های دنیا را برطرف کنند خود را نسبت به آنها به غفلت می زنند . یعنی کاری می کنند که فراموش کنند دنیا سرایی است پیچیده شده با سختی ها که امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود «الدنیا دَارٌ بِالْبَلَاءِ مَحْفُوفَةٌ»[2]
اما مومنان حقیقی که واقعیت هستی را قبول کرده اند همواره تمام سختی های مربوط به عمل به دستورات الهی را به جان خریده و آن را با شیرینی تحمل می کنند چرا که جاذبه کمال و شیرینی لقاء الهی دلهایشان را ربوده و خیره یوسف وار به سوی قتلگاه خویش حرکت می کنند.
آری! مومنان از سختی ها فرار نکرده و خود را نسبت به آنها به غفلت نمی زنند بلکه با ایجاد فهم و شعور درباره این که به کجا خواهند رفت در خود نسبت به تحمل سختی ها شوق ایجاد می کنند ، امام سجاد علیه السلام چه زیبا فرمود :
« إِلَهِی فَاجْعَلْنَا مِمَّنِ اصْطَفَیْتَهُ لِقُرْبِکَ وَ وَلَایَتِکَ وَ أَخْلَصْتَهُ لِوُدِّکَ وَ مَحَبَّتِکَ وَ شَوَّقْتَهُ إِلَى لِقَائِکَ وَ رَضَّیْتَهُ بِقَضَائِکَ وَ مَنَحْتَهُ بِالنَّظَرِ إِلَى وَجْهِکَ وَ حَبَوْتَهُ بِرِضَاکَ وَ أَعَذْتَهُ مِنْ هَجْرِکَ وَ قِلَاک وَ بَوَّأْتَهُ مَقْعَدَ الصِّدْقِ فِی جِوَارِکَ وَ خَصَصْتَهُ بِمَعْرِفَتِکَ وَ أَهَّلْتَهُ لِعِبَادَتِکَ وَ هَیَّمْتَهُ لِإِرَادَتِکَ وَ اجْتَبَیْتَهُ لِمُشَاهَدَتِکَ وَ أَخْلَیْتَ وَجْهَهُ لَکَ وَ فَرَّغْتَ فُؤَادَهُ لِحُبِّکَ وَ رَغَّبْتَهُ فِیمَا عِنْدَک»[3] ای خدا ما را از آنان قرار ده که برای مقام قرب و دوستی خود برگزیده‌ای و خالص برای عشق و محبتت نموده‌ای و به لقایت مشتاق و به قضایت خوشنود نموده‌ای و نعمت دیدارت را به او عطا کرده‌ای و برای مقام رضایت برگزیده‌ای و از برای فراق و هجرانت در پناه خود گرفته‌ای و در جوار خود در نشیمنگاه عالم صدق و حقیقت او را جای داده‌ای و به رتبه معرفتت مخصوص گردانیده‌ای و لایق پرستش خود نموده‌ای و دلباخته محبت و برگزیده برای مشاهده خویش گردانیده‌ای و یک جهت روی او را بسوی خود آورده‌ای و قلبش را از هر چه جز دوستی توست خالی ساخته‌ای و او را راغب به آنچه نزد توست گردانیده‌ای .
خوشا به حال آنانی که به این حقائق توجه دارند نه این از آن ها غافل شوند .
────────────────────────────
[1] (سوره انشقاق ، آیه 6)
[2] (نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: 348)
[3] (مناجاۀ المحبین-بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج91، ص: 148)
