این روزها منسوب به حضرت معصومه سلام الله علیها است. حضرت معصومه به قصد دیدن برادر خود، امام رضا علیه السلام از مسیر مدینه- بغداد، عازم خراسان شده و هنگامیکه به شهر ساوه رسیدند، کسالتی بر ایشان عارض شد.
بنابر برخی از گزارشها در ساوه، اشرار حکومتی بنی عباس راه را بر ایشان بسته و برادران و برادر زادگان ایشان را به شهادت رسانده، که این امر موجب کسالت و منجر به رحلت ایشان شده است.
در كتاب الانساب، اثر مجدى، نسب شناس معروف از همراهى ميمونه، خواهرحضرت معصومه سلام الله عليها با ايشان در آن سفر مهم ياد شده است(1). وجود این دختر بر قطعی بودن برادران و همراهان محرم در این سفر می افزاید .
به گفته علامه سید جعفر مرتضی، حضرت معصومه سلام الله عليها در رأس يك قافله22نفرى متشكل از علويان و برادران امام رضا عليه السلام براى ديدار با آن امام همام رهسپار ايران گرديد. وقتى مأمون از ورود آنان اطلاع يافت، دستور داد همگى آنان را از ميان بردارند. لذا تمامى افراد گروه مزبور به قتل رسيدند. گويند حضرت معصومه سلام الله عليها نيز به طريقى در شهر ساوه مسموم شده و پس از مدتى كوتاه به شهادت رسيد(2).
وجود بقعه فرزندان امام موسی کاظم علیه السلام در ساوه و اطراف آن مؤید این مطلب است.(3) به گفته عبدالجلیل قزوینی امامزاده عبدالله بن موسی کاظم علیه السلام در اوجان(بین ساوه و آوه) و امامزادگان فضل و سلیمان فرزندان امام موسی کاظم علیه السلام در آوه مدفون هستند.(4) حمدالله مستوفی نیز از بقعه امامزاده اسحاق بن موسی کاظم علیه السلام در ساوه خبر می دهد(5)
هنگامیه خبر بیماری حضرت معصومه سلام الله علیها به قم رسید، موسی بن خزرج اشعری یکی از اشعریون قم به طرف ساوه رفته و مهار شتر ایشان را گرفت و فاطمه معصومه سلام الله علیها را با احترام وارد قم کرده و به خانه خود برد(6) حضرت در خانه موسی بن خزرج ساکن و به عبادت مشغول شدند و پس از هفده روز رحلت کرده و در مقبره بابلان که اکنون بارگاه ملکوتی ایشان است دفن شدند (7) امروزه به محل عبادت ایشان نیز بیت النور یا سته گفته می شود.
1. حياة الست منصوري، مهدي، ، ص 11.
2. الحياة السياسية للامام الرضا عليه السلام، ص 428
3. مصطفی محسنی، امامزاده اسحاق، انشارات زائر، ص ۳۸_۳۹
4.قزوینی عبدالجلیل، نقض معروف به بعض مثالب النواصب فى نقض بعض فضائح الروافض، ص: 589
5. مستوفی، حمدالله، نزهه القلوب ص 63
6. محمد بن حسن قمی، تاریخ قم، ص213-214؛ علامه مجلسی، بحار الانوار، ج48، ص290
7. محمد بن حسن قمی، تاریخ قم، ص213-214؛
