همین چندروز پیش بود که دعوت شده بودیم به مهمانی یک جمع دوستانه در منزل یکی از دوستانمان.ما که رسیدیم جمع جمع بود و بحث ها گل انداخته بود.بحث داغ جمعیت افزایی بود.
دوستی که مخالف بود استدلالش این بود که بچه ی تازه وارد ، مشکل تازه وارد! است و فرزند کمتر است که باعث زندگی بهتر ،کم دردسرتر ، آزادانه تر است.در یک کلام در این روزگار پرپیچ و خم فرزند اضافی یعنی رنج! کدام آدم عاقلی بااین شرایط رنج را به لذت ترجیح می دهد؟
وارد بحث شدم و گفتم: عزیزم! گذشته از این نگاه مغفول که بزرگترین لذت دنیا برای یک زن لذت مادریست و برای درک این لذت هرچه رنج هم بکشی ارزش دارد، اما شما که دنبال زندگی بدون رنج هستی، مگر قسم خدا را در این آیه ی قرآن نخوانده ای که : «لقد خلقنا الانسان فی کبد»1؟ خدا دارد قسم می خورد که من انسان را در رنج همیشگی آفریدم.
هیچ انسانی نیست که رنج در زندگی اش نباشد و جالب است این را علوم امروزی هم اقرار کرده اند که اصلا خاصیت ماده این است که با نقایص ، محدودیتها و سختیها عجین است.
حالا زرنگ کسی است که بین رنج ها سبک و سنگین کند و رنجی که نتیجه اش لذتی بزرگتر است را به جان بخرد.
گاهی رنجی نتیجه ی بسیارشیرینی دارد به خصوص اگر این رنج مصداق و مترادف "جهاد"ی باشد که نایب امام زمان (عج) برای جلوگیری از نابودی تدریجی تنها کشورمقتدر شیعی جهان تلویحا به آن فرمان داده است.
شما و من و دیگری اگر امروز رنج فرزندآوری را که یک «رنج مقدس» است به جان نخریم رنج سخت تری دامانمان را خواهد گرفت؛ رنج تبعات بحران جمعیتی که با این نرخ رشد دور نیست.
پی نوشت:
1-قرآن کریم،سوره بلد،آیه ی 4
