زبان است دیگر می‌تواند هر صوتی را ایجاد کند و هر کلامی را به لب جاری سازد و هر معنا و مفهومی را منتقل کند. چگونگی این کلمات و این معانی به دست اراده ما سپرده‌شده است. کلامی از ما گاهی سیلی از آتش می‌شود و عمق جان یک شخص را می‌سوزاند همان‌طور که می‌تواند بارقه‌ای از رحمت و آرامش باشد و قلب طوفانی شخصی را آرام کند.
بسیاری از مردم کنترلی روی زبان ندارند و زبانی رها دارند اما انسان‌های «عدالت‌پیشه» برای زبان خود مهاری قرار می‌دهند و هر سخن گناه‌آلودی را بر آن جاری نمی‌کنند و آن را کنترل می‌نمایند.[1]
[1] از امام صادق (ع) در خصوص ویژگی عادل پرسیده شد و فرمود: «إِذَا غَضَ طَرْفَهُ عَنِ الْمَحَارِمِ وَ لِسَانَهُ عَنِ الْمآثِمِ وَ كَفَّهُ عَنِ الْمَظَالِمِ؛ هنگامی که شخص چشم خود را از حرام بپوشاند و زبانش را از گناهان نگاه دارد و دست خود را مال مردم کوتاه کند عادل است» تحف العقول، ص365.
