روش برخورد با فرزند، در شکل‌گیری شخصيت و جهان‌بینی او بسيار مؤثر است، اگر پدر و مادر قصد دارند كاري را انجام دهند كه مربوط به فرزندشان است، اسلام دستور می‌دهد كه حتماً با فرزند بايد مشورت شود، حتي اگر آن كار ظاهراً به نفع او نباشد. حضرت ابراهيم (عليه‌السلام) وقتي از سوي خداوند مأمور به قرباني كردن اسماعيلش می‌شود در اين كار با فرزند سیزده‌ساله خود مشورت می‌کند و نظر او را جويا می‌شود، بااینکه ابراهيم (عليه‌السلام) پيامبر الهي است و آن كار هم يك فرمان الهي بود اما ترجيح می‌دهد ادب را رعايت كند و شخصيت فرزندش را رشد دهد:
«فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قالَ يا بُنَيَّ إِنِّي أَرى فِي الْمَنامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانْظُرْ ما ذا تَرى قالَ يا أَبَتِ افْعَلْ ما تُؤْمَرُ ...؛ و هنگامی‌که اسماعيل به حد كار و كوشش با او رسيد، ابراهيم گفت: پسر عزيزم! من در خواب مىبينم كه من تو را ذبح می‌کنم، نظر تو چيست؟ اسماعيل گفت: اى پدر! آنچه مأموريت دارى انجام بده ...» [1]
نتيجه اين كار باارزش ابراهيم (عليه‌السلام) هم پاسخ عالمانه و عاقلانه فرزند سیزده‌ساله‌اش می‌شود كه نه‌تنها مانع اجراي فرمان الهي نمی‌شود بلكه با همراهي پدر، او را در اجراي اين دستور، تشويق می‌کند.
پی‌نوشت:
[1]. سوره صافات / 102
