موقع گلایه ها، فقط یک جمله می گفت: تا زاویه دیدی که داریم چه باشد.
احتمالا اخیرا بسیار در مباحث مختلف روان شناسی ناظر به رفتار ما آدم ها، دیده باشید که داشته هایتان را به خواسته هایتان نسبت می دهند. آنی را داری که خواسته ای. آنچیزی که نداری را نخواسته ای. واقعا نخواسته ای.
فرزندی که نور دیده ات نیست، نخواسته ای که باشد. اگر واقعا می خواستی آن هم روشنی چشمت می شد. فرزندان می آیند که روشنی چشمان ما باشند. قلب هایمان را شاد کنند.
رسول الله صلى الله عليه و آله : اطْلُبُوا الْوَلَدَ وَ الْتَمِسُوهُ فَإِنَّهُ قُرَّةُ الْعَيْنِ وَ رَيْحَانَةُ الْقَلْب... (1)
فرزند بخواهید و آن را طلب کنید؛ چرا که مایه روشنى چشم و شادىِ قلب است
یادت هست وقتی نوزاد بود چطور با لمس پوست لطیفش، خستگی از تنت در می آمد.. جالب تر اینکه هر چه بیشتر داشته باشی، هر کدام، باعث شادی خاصی در قلب تو می شوند. هر کدام، در عرصه ای باعث روشنی چشمانت می شود.. مبارک باشد.. قدم نو رسیده ات مبارک .
پی نوشت:
1. مكارم الأخلاق، ص: 224
