انسان به حرکت و فعالیت و پویایی خود زنده است؛ تلاش و تکاپویی برای رسیدن به اهدافی که تکامل بشری را در عرصه‌ی جسم و جان فراهم می‌کند، جزء جدایی ناپذیر انسان است؛ همواره زندگی برای تلاش و تلاش برای تحقق هدف‌ها و تحقق هدف‌ها برای تحقق خدمت به انسانیت و تحقق خدمت انسانیت برای تکامل انسان و تکامل انسان برای کاهش هر چه بیشتر نقصان، مقصود انسان بوده است.
اما چه خوب است که این تلاش در مسیر حقیقت و گسترش آن صورت گیرد؛ شاید کوچک‌ترین کار هم در این راه ارزش والایی پیدا می‌کند؛ چرا که ارزش هر چیزی با آن هدف سنجیده می‌شود و هر کاری که تحقق آن هدف را به واقع نزدیک می‌کند ارزش والایی می‌یابد.
فرزند آوری اما اگر در راستای تحقق حقیقت و افزایش کمی و کیفی پیروان حقیقت باشد، ارزشی بس والا پیدا می‌کند چرا که حقیقت، ارزشمند است و هر آن چه برای آشکار شدن آن صورت گیرد، از حقیقت ارزش خود را کسب و نتیجه ارزشمند خواهد شد.
قال الصادق علیه‌السلام: إن استطعت أن تکون لک ذریةٌ تُثقِل الأرض بالتسبیح فافعل (١): اگر توانستى فرزندانى داشته باشى که زمین را با تسبیح خود سنگین کنند، پس انجام بده.
تسبیح، نمودى هویدا از آشکار شدن حقیقت برتر جهان یعنی خدای سبحان است؛ پس فرزند آوری هر چه بیشتر اگر که در این راستا و با چنین قصدی صورت بگیرد ارزشی بس بی‌مثیل خواهد یافت.
پی‌نوشت:
۱) کافی، شیخ کلینی، جلد ۵، صفحه ۳۲۹
