صبر بر مشکلات زندگی و تحمل سختی‌های آن، سیره‌ای بود که حضرت فاطمه سلاماللهعلیها از ابتدا به آن خو گرفته بود. از همان دوران کوکی که طعم تلخ بی‌مادری را با رحلت خدیجه سلاماللهعلیها چشید؛ از روزهای غربت رسول خدا صلّی‌الله علیه‌وآله در مکه که غم و زخم آزار قریش را از پدرش می‌زدود، از روز‌هایی که وظیفه‌ی تربیت فرزندان و انجام کار‌های خانه را در منزل علی علیه‌السلام بر عهده داشت؛ و دوران پس از وفات رسول خدا که حرمتش شکسته شد و حق خود و همسرش غصب شد.
ولی چه باک از این سختی‌ها وقتی که طرف حسابت خداوندی است که نسبت به تمامی این سختی‌ها آگاه است و جزای آن‌ها را در روز قیامت عطا خواهد کرد.
از حضرت امام صادق علیه‌السلام روایت شده:
«دخل رسول الله ص على فاطمة (ع) و علیها کساء من ثلة الإبل و هی تطحن بیدها و ترضع ولدها فدمعت عینا رسول الله ص لما أبصرها فقال یا بنتاه تعجلی مرارة الدنیا بحلاوة الآخرة فقد أنزل الله علی «وَ لَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضى[1]»[2]
رسول خدا (ص) نزد دخترش فاطمه (س) رفت در حالی که آن بانو عبایى از پشم شتر پوشیده بود و با دستش آسیاب می‌کرد و فرزندش را هم شیر می‌داد. پس دیدگان رسول خدا (ص) با دیدن این وضع حضرت زهرا (س) پر از اشک شد و فرمود: ای دخترم، سختى و تلخى دنیا را براى رسیدن به حلاوت و آسایش آخرت تحمّل کن؛ به‌راستی که خداوند این آیه را بر من نازل فرموده که «و به زودى پروردگارت [آنقدر] به تو عطا خواهد کرد که خشنود شوى» (یعنی خداوند در عوض تحمل سختی‌های دنیا، در روز قیامت آنقدر پاداش خواهد داد که نسبت به تحمل این مشکلات و نسبت به پاداش الهی راضی خواهی شد).
[1] سوره الضحی، آیه 5
[2] مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج10، ص 765
