«أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ الْبَرْقِیُّ فِی الْمَحَاسِنِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَا کَلَّفَ اللَّهُ الْعِبَادَ إِلَّا مَا یُطِیقُونَ إِنَّمَا کَلَّفَهُمْ فِی الْیَوْمِ وَ اللَّیْلَةِ خَمْسَ صَلَوَاتٍ وَ کَلَّفَهُمْ مِنْ کُلِّ مِائَتَیْ دِرْهَمٍ خَمْسَةَ دَرَاهِمَ وَ کَلَّفَهُمْ صِیَامَ شَهْرٍ فِی السَّنَةِ وَ کَلَّفَهُمْ حَجَّةً وَاحِدَةً وَ هُمْ یُطِیقُونَ أَکْثَرَ مِنْ ذَلِکَ الْحَدِیثَ»(وسائل الشیعه،ج1،ص28)؛
در میان ارکان دینی و رسالاتی که در شریعت بر دوش انسان گذارده شده مطابق با نص حدیث فوق،سهل بودن دین امری کاملا مشهود است که از میان ساعات شبانه روز تنها در 5موضع نماز بر انسان واجب گشته که در مجموع وقتی محدود از او می گیرد.در نظام اخلاقی دین،این امر از بارزترین امرو است که اگر انسان مراعات نمودن وضعیت روحی و روانی خود را مدنظر قرار ندهد نمی تواند به پیشرفت های معنوی و اخلاقی نائل آید.در حقیقت واجبات و محرمات،اساس و خطوط قرمزی هستند که در هر شرایطی غیر از اجبار و اضطرار لازم است انسان بر آنها ممارست داشته باشد،اما در سائر مقولات دینی همانند مستحبات،هر فردی نیازمند شناخت خود و پیش گیری روندی تدریجی در شکوفایی اخلاقی خود است.
