بدون شک ماه محرم و صفر، ماه اوج دلداری به اهلبیت(علیهم السلام) است چون این دو ماه، اوج مظلومیت و غربت آل الله است. خوشا به حال کسانی که قدر این دلدادگی و محبت را می دانند و آن را تا عرصه ی محشر حفظ می کنند تا در آن هنگامه ی سخت، امان نامه ای برای ریزش گناهان خود داشته باشند.
خوشا به حال عزادارانی که این آیه از قرآن را آویزه ی گوش خود قرار داده اند: «مَن جَآءَ بِٱلۡحَسَنَةِ فَلَهُۥ عَشۡرُ أَمۡثَالِهَا[1] [در قیامت] هر کس کار نیکى بیاورد، پس بـراى او ده برابـر ماننـدِ آن [پـاداش] خواهد بود.» طبق این آیه شریفه، انسان باید ثواب اعمال را تا قیامت برای خود نگهداری کرد و نگذارد که اعمالش گرفتار حبط و نابودی شوند.[2]
آری عزاداران واقعی، سعی می کنند که ثواب عزاداری خود را با گناهان ریز و درشت هدر ندهند؛ واگر هم احیانا گناهی داشته باشند؛ امید دارند که محبت به اهلبیت، مخصوصا سالار شهیدان از بین برنده ی غفلت ها و ندانم کاری های آنها در روز قیامت باشد. همانگونه که سالار شهیدان می فرماید: «مَن أحَبَّنا نَفَعَهُ اللّهُ بِحُبِّنا و إن كانَ أسيرا فِي الدَّيلَمِ، و إنَّ حُبَّنا لَيُساقِطُ الذُّنوبَ كَما تُساقِطُ الرّيحُ الوَرَقَ[3] هر که ما را دوست داشته باشد، هر چند اسیری در دیلم باشد، خداوند او را از محبت ما بهره مند می گرداند؛ و دوست داشتن ما گناهان را می ریزد همانگونه که باد، برگ درختان را می ریزد».
امید است که عزاداری تمام عزاداران حسینی مورد قبول خداوند قرار گیرد و در فردای قیامت، این عزاداری ها به داد ما برسد؛ زیرا که در دوره ی سخت آخرالزمان، نگهداری ثواب ها تا روز قیامت، با وجود گناهان فریبنده، کار آسانی نیست.
منابع
1. انعام/160
2. پایگاه تخصصی منبرها
https://www.menbarha.ir/content/875
3. مناقب اهلبیت(علیهم السلام)، ابن المغازلی،ج1، ص476.
