در روز قیامت مؤمنین و بهشتیان از روی چهره‌هایشان قابل‌تشخیص هستند؛
همچنان که می‌فرماید:
«مجرمان از قیافه هایشان شناخته مىشوند»
(یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسیماهُمْ)[1]
و نیز می‌فرماید:
«بر اعراف مردانى قرار دارند که هر یک از جهنمیان و دوزخیان را در جایگاه خود مىبینند و از سیمایشان آن‌ها را مىشناسند»[2]
(وَ عَلَى الْأَعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفُونَ کُلاًّ بِسیماهُمْ)[3]
اما علامت مؤمنان و بهشتیان این است که قیافه‌هایی گشاده‌رو، خندان و مسرور دارند:
«وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ»[4]
و نشانه کافران، مجرمان و جهنمیان این است که چهره‌هایی غبارآلود و کدر خواهند داشت:
«وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْها غَبَرَةٌ تَرْهَقُها قَتَرَةٌ أُولئِکَ هُمُ الْکَفَرَةُ الْفَجَرَةُ»[5]
[1] الرحمن/ 41
[2] تفسیر نمونه، ج6، ص 185
[3] الأعراف/ 46
[4] عبس/ 38 و 39
[5] عبس/ 40 الی 42
