یکی از سفارشات دین مبین اسلام، مسئله ی صله ی رحم می باشد که مطالب زیادی در این زمینه موجود می باشد. واژه ی صله ی رحم از وصل و به معنای اتصال و همبستگی می آید و شامل رفتارهای قرابتی و خویشاوندی که میان افراد وجود دارد اطلاق می شود.
خداوند درباره صله ارحام چنين مي فرمايد: واتقوا الله الذي تساءلون به و الارحام انّ الله كان عليكم رقيباً(1). «و از خداي بپرهيزيد كه (همگي به عظمت او معترفيد و) ... نيز از (قطع رابطه با) خويشاوندان خود پرهيز كنيد زيرا خداوند مراقب شما است».
مسئله ی دیگری که باید دانست این می باشد که محدوده ی صله ی رحم در میان فقها اختلافی می باشد ولي آنچه كه قطعي است اين است كه: خويشاوندان سببي (كه از طريق ازدواج با انسان خويشاوند مي شود) به اتفاق آراء علماء، جزء ارحام و خويشاوندان شمرده مي شود كه صله ايشان طبق وظيفه ديني واجب و قطع آن حرام باشد. و همچنین درباره خويشاوندان نسبي هم مصاديق رحم متفاوت ذكر شده است. لذا جهت اطلاع از حكم شرعي آن مي توان به نظر مجتهد خودمان رجوع نمود.
مسئله ی دیگر این است که صله ی رحم در زیر مجموع احکام واجب قرار دارد و بر هر شخص مسلمانی لازم است که نسبت به اقوام و خویشان خود این واجب الهی را اهتمام بورزد و از انجام آن غافل نباشد.
و همچنین از آن دسته واجباتی است که با انجام دادن یک نفر تکلیف از دیگران ساقط نمی شود. در واقع از واجبات کفائی(همچون تجهیز میّت) به حساب نمی آید.
1.شرف الدين، سيدحسين، تحليلي اجتماعي از صله رحم، انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم، 1378ش، ص27.
2. نسا : 1.
