عدالت سامان عمومی
برخی کارها خوب و شایسته است اما فقط در نگاهی محدود و جهتی خاص؛ برای مثال کمک به فقیری خاص کاری شایسته است و وضعیت شخص او را سامان می‌بخشد اما «ایجاد اشتغال» کاری بسیار شایسته‌تر است و فایده آن سامان یافتن وضعیت عمومی است. احساس، انسان را به کارهای شایسته خاص رغبت می‌دهد درحالی‌که عقل، انسان را به کارهای شایسته عمومی ـ که با میزان «عدالت» در جامعه محقق می‌شوند ـ ترغیب می‌کند؛ به همین دلیل است که تلاش برای تحقق عدالت در جامعه از احسان و بخشش به فردی خاص به‌مراتب بهتر است.[1]
[1] امام علی (ع): « َ الْعَدْلُ سَائِسٌ عَامٌ وَ الْجُودُ عَارِضٌ خَاصٌّ فَالْعَدْلُ أَشْرَفُهُمَا وَ أَفْضَلُهُمَا؛ عدالت سیاستی عمومی است و بخشش، فعلی اختصاصی است؛ بنابراین عدالت باشرافت‌تر و برتر است» نهج البلاغه، 553
