عدل و عبادت
اگر در جامعه‌ای ظلم نهادینه شود کم‌کم رونق عبادت‌ها از بین می‌رود مساجد خالی‌تر می‌شوند و دهن‌کجی به شعائر دینی هرروز بیشتر و بیشتر می‌شود. جاذبه عبادت در دافعه‌ای که ظلم از خود نشان می‌دهد به محاق می‌رود مثل نوری لطیف که در ظلمتی سترگ رو به افول می‌رود. اما اگر عدالت در بستر یک جامعه ظهور یابد آنگاه طعم شیرین عبادت بیشتر بر کام می‌نشیند و نور در نور غرقه می‌شود و رونق به بازار عبادت بازمی‌گردد. شاید به همین دلیل باشد که در برخی روایات یک ساعت عدالت ورزی بهتر از 70 سال عبادت دانسته شده است.[1]
[1] بحار الانوار، ج 72، ص 352.
