عشق عبادت
عَنْ عَمْرِو بْنِ جُمَيْعٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَیهِ السَلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلّیَ اللهُ عَلَیهِ وَ آلهِ وَسَلم: أَفْضَلُ النَّاسِ مَنْ عَشِقَ الْعِبَادَةَ فَعَانَقَهَا وَ أَحَبَّهَا بِقَلْبِهِ وَ بَاشَرَهَا بِجَسَدِهِ وَ تَفَرَّغَ لَهَا فَهُوَ لَا يُبَالِي عَلَى مَا أَصْبَحَ مِنَ الدُّنْيَا عَلَى عُسْرٍ أَمْ عَلَى يُسْرٍ.[1]
رسول خدا صلّی الله علیه و آله وسلم فرمودند: با فضیلت ترین مردم، کسی است که به عبادت عشق می ورزد، پس عبادت را در آغوش می کشد و قلباً آنرا دوست داشته، اعضاء و جوارحش را به آن مشغول می کند و تمامی همّ و سعی خود را به آن متوجه کرده و به راحتی یا سختی های دنیا، اهمیت نمی دهد.
( تا عاشق نشوی عبادت خدا بار سنگینی است که بر دوش است نمونه عاشقی در عبادت در مولای کائنات امام علی علیه السلام پیدا می شود که وقتی تیری از بدنشان می خواهند در بیاورند در نماز بیرون می کشند و امام فقط فقط به معشوق خود درعبادت مشغول اند.)
[1]الكافي،ج2، ص83؛ الجعفريات، الأشعثيات، ص232؛ مشكاة الأنوار في غرر الأخبار، ص112؛ مجموعة ورام، ج2، ص37.
