آیا امام مهدی علیه‌السلام شاهد و ناظر اعمال است؟
از عبدالرحمان پرسیدند: چرا شیعه شدی و به امامت امام هادی علیه‌السلام معتقد گشتی؟ گفت: چیزی دیدم که موجب شد چنین اعتقادی را بپذیرم. من مردی فقیر بودم. برای گرفتن کمک به دربار متوکل رفتم. آن روز متوکل دستور داده بود تا علی بن محمد بن الرضا علیه‌السلام احضار شود.
به یکی از حاضران گفتم: این مرد کیست؟ گفت او مردی علوی است که رافضیان معتقد به امامت‌اش هستند و متوکل او را برای کشتن حاضر کرده است. دیدم امام سوار بر اسب آمد و مردم از سمت راست و چپ در دو صف ایستاده و به او نگاه می‌کنند.
هنگامی که او را دیدم، محبتش در دلم افتاد. بنا کردم در دل خود برای او دعا کردن که خداوند شرّ متوکل را از او دفع کند. او پیشاپیش می‌آمد و به یال اسبش نگاه می‌کرد، ولی به راست و چپ نگاه نمی‌کرد. من پیوسته در دل به او دعا می‌کردم. هنگامی که کنارم رسید، صورتش را به سویم گردانید.
آن‌گاه فرمود: «خداوند دعایت را مستجاب کند و عمرت را طولانی، و مال و فرزندانت را زیاد گرداند». از هیبت او، بر خود لرزیدم و در میان رفقایم افتادم. پرسیدند چه شده؟ گفتم: خیر است و به هیچ مخلوقی نگفتم. خداوند متعال به برکت دعای او راه‌هایی از مال و ثروت بر من گشود.
من به امامت این شخص معتقدم که آن‌چه در دلم بود، دانست و خداوند دعایش را درباره‌ام مستجاب کرد.[1]
امام مهدی علیه‌السلام هم در این زمان، چشم خدا در میان خلایق است[2] و بر احوال و اعمال ما آگاهی دارد.
[1]. همان، باب معجزات امام هادی7.
[2]. «السلام علیک یا عین الله فی خلقه» (مفاتیح الجنان، دعای روز جمعه).
