عواطف انسانی معنوی، توازن روحی
انسان معنوی، پرستش خدا را پاسخ به یک نیاز سرشتى و حفظ و ارتقای شخصیت روحی و روانی خود می بیند(روم،۳۰) و می داند در پی دستوراتى مانند بخشش به دیگران نیز، آرامش روحی و روانی خوابیده است(بقره، ۲۶۵) و تنها به سراغ مادیاتِ رفتن و وقت نگذاشتن برای معنویات، روح را سیراب نمی کند. اختصاص وقتی از اوقات شبانه روز برای عبادت و یاد همیشگی خدا، روح انسان را از رفتارهای اذیت کننده به جانش و جان دیگران پاک می کند. انسان معنوی پاسدار روح خویش است و در عبادت خدا توقفی ندارد و از آن برای تنظیم خود و روابط خود با دیگران استفاده می کند و از بدو بلوغ تا دمِ مرگ، مسرت و سرور روحی روانی دارد.
