سه روز بود هیچ چیز نمی توانست بخورد. هر چیزی می خورد، بلافاصله بالا می آورد وروده هایش همه را پس می زد. هیچ دارویی فایده نداشت. تب بالایی داشت و پوست بدنش خشک خشک شده بود. ترسید. به آشپزخانه رفت. یادش افتاد مادرش می گفت عسل، دوای خیلی بیماری هاست. کمی عسل داخل لیوان ریخت و شربت عسلی درست کرد. کمی خورد. معده اش عکس العمل خاصی نشان نداد. بیشتر خورد. به اتاق رفت و دراز کشید.
مادرش چند روز بود رفته بود منزل خاله و از او پرستاری می کرد. خاله کرونا گرفته بود و مادر تمام مدت در خدمت او بود. فکر می کرد او هم کرونا گرفته است. به قاب عکس پدر نگاه کرد و چشمانش را بست. با صدای تلفن از خواب بیدار شد. به سختی برخاست. مادر بود. نگران شده بود. نمی خواست مادر نگران او هم باشد. وانمود کرد چیزی نیست. گوشی را قطع کرد و با خود گفت: باید تا مادر برمی گردد حال من خوب شود. پارچ آبی برداشت و شربت عسل درست کرد و لیوانی خورد. حالش کمی جا آمد. به اتاق رفت و دراز کشید.
برادری نداشت که با او حرف بزند. صدای زنگ خانه مجدد او را از جا بلند کرد. چادر سر کرد و در را باز کرد. خانم همسایه بود. کمی عقب تر رفت که فاصله اش با خانم همسایه بیشتر شود. برایش ناهار آورده بود. خانم همسابه متوجه حال خراب و صورت پرحرارتش شد و پرسید: تب داری؟ مریض شدی؟ حاضر شو ببرمت دکتر. هر چه گفت نمی خواهد و خوب است خانم همسایه قبول نکرد.
از دکتر که برگشتند، خانم همسایه او را به منزل خودش برد و برایش رختخواب پهن کرد. وضو گرفت و کنارش نشست. داروهایش را داد و دستش را گرفت و مشغول خواندن سوره حمد شد. چشمانش سنگین شد. آرامشی عمیق در وجودش نشست و خوابش برد.
الإمام الباقر عليه السلام : مَن لَم يُبرِئهُ الحَمدُ لَم يُبرِئهُ شَيءٌ .
امام باقر عليه السلام: كسى كه سوره حمد بهبودش نبخشد، هيچ چيز ديگر ، بهبودش نمىبخشد.
الكافي : ج 2 ص 626 ح 22
