معمولاً مواقعی که انتظارات یا توقعات برآورده نشود احتمال قهر هست؛ روشن‌تر اینکه: طرف به‌وسیله قهر برای نارضایتی خودش می‌خواهد طرفش را تنبیه کند.
که می‌تواند مثبت و منفی باشد که معمولاً بار منفی آن خیلی بیشتر است؛ چراکه چنانچه اوضاع بر وفق مراد و انتظارات پیش نرود، لجبازی ادامه می‌یابد و بیشتر می‌شود؛ و از طرفی باید بدانیم قهر برای هر دو طرف نه‌فقط برای یه طرف؛ سخت، تلخ، بسیار استرس‌زا و مأیوس‌کننده است؛ چراکه آسیب‌های متعددی در زندگی فرد به وجود می‌آید که حتی احتمال ازهم‌پاشیده شدن بنیان خانواده است.
اکثر مواقع قهر به خاطر نشناختن هدف، همچنین عدم شناخت طرف مقابلمان؛ و بدون توجه به خواسته‌ها، نیازها و انتظارات طرف مقابل به وجود می‌آید؛ یعنی بعضاً دقیقاً نمی‌دانیم چه می‌خواهیم، یا اینکه طرف مقابلمان چطور فکر می‌کند و دوست دارد ما چگونه با او رفتار کنیم. چراکه اگر شناخت باشد هیچ‌گاه برای جلب‌توجه و محبت همسر متوسل به قهر نمی‌شود. بلکه به‌صورت منطقی آن را مطرح و باهم به بحث و اندیشه می‌گذارند و معمولاً حل می‌شود.
البته یادمان باشد اگر کودک، سعی میکنه با قهر و گریه، به خواسته هاش برسه، نباید تسلیم شد، چراکه اگر بزرگ هم شد، همین راه را پیش می گیره و در زندگی‌اش دچار مشکل می‌شود.
سعی کنیم مثل دوران دوست داشتن‌های کودکی که؛ باهم قهر می‌کردیم و می‌گفتیم: قهر قهر تا روز قیامت؛ ولی چند دقیقه بعد قیامت بود و باهم آشتی می‌کردیم؛ یعنی هیچ‌وقت نذاریم قهر طولانی شود.
خدایا: هیچ پدر و مادری؛ قهر نکنن؛ دعوا نکنن؛ خدایا همه پدر و مادرها باهم مهربان باشند.
عزیزان اگر همسرتان خدای‌نکرده قهر کرده؛ حتماً او را دریاب؛ هیچ‌وقت او را تنها نگذار؛ بگذار بداند احساساتش برایتان اهمیت به سزایی دارد.
باید باور کنیم که اکثر سوءتفاهم‌ها، از همین قهر و حرف نزدن‌ها شروع می‌شود! به‌جای قهر و عدم اجازه حرف زدن؛ به یکدیگر اجازهٔ حرف زدن بدهیم. بگذاریم مشکلمان را کلمه‌ها حل کنند! چراکه حرف زدن خیلی قشنگ روی قلب و احساس و فکر ما اثر دارد! واقعاً کلمه‌ها آن‌قدر قدرت دارند که حتی می‌توانند کوه‌های درون فکر ما را جابه‌جا کنند. پس بجای قهر با کلمات خوب باهم به حرف بیاییم تا کوه‌های مشکل‌ساز از بین برود و بجایش عشق و صفا بروید. ان شاء الله
