شاخه گلی خشکیده در مقابل غنچهای با طراوت، جنازه بیجان پیرمردی سالخورده در کنار نوجوانی برومند، چشمهای خشکیده در مقابل رودخانهای خروشان و دهها مثال دیگر دو مفهوم «مرگ» و «زندگی» را به یادمان میآورند. به یاد داشته باشیم که فاصله مرگ وزندگی در دنیای ما با مرز عدل و ظلم تعیین میشود؛ دنیای بیعدالت چیزی جز «مرگ» نیست همانطور که دنیای پر عدالت بوی «زندگی» و حیات و طراوت میدهد.[1]
[1] . برگرفته از کلام امام علی ع: الْعَدْلُ أَسَاسٌ بِهِ قِوَامُ الْعَالَم؛ عدل پایهای است که پایداری عالم وابسته به آن است. (بحار الانوار، ج75، ص83)