در این بخش از آیه می‌توان به دو صفتِ برجسته از صفات یهود نیز اشاره نمود:
الف) «نژاد پرستی»؛ این بخش از آیه، می تواند به روح نژاد پرستیِ یهود نیز اشاره داشته باشد چرا که اینان خودشان را در صدرِ بهشتیان به حساب می‌آوردند.
ب) «سبک شمردن گناهان»؛ آنان گناهان خود را کوچک می شمرند، تورات را تحریف کرده آن را به خدا نسبت می‌دادند، مرتکب رشوهخواری و سایر گناهان می‌شدند ولی با این حال، خود را بهشتی می‌دانستند. در این رابطه حدیثی از حضرت علی علیه السلام منقول است که ایشان چنین فرمود: «أشَدُّ الذُّنُوبِ ِمَا اسْتَهَانَ بِه [مَا اسْتَخَفَّ بِهَا][1] صَاحِبُه [صَاحِبُهَا]».[2]
[1]. شریف الرضی، محمد بن حسین(1414هـ ق)ص559، حکمت477؛ شریف الرضی، محمد بن حسین(1406هـ ق)ص125؛ حر عاملى، محمد بن حسن(1409هـ ق)ج15، ص312.
[2]. همان؛ شریف الرضی، محمد بن حسین(1414هـ ق)ص535، حکمت348؛ مازندرانى، محمد صالح(1382هـ ق)ج1، ص249.
