معرفی یهود و شهود خدا در قیامت
أَ تَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ وَ أَنْتُمْ تَتْلُونَ الْكِتابَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ (44) وَ اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ وَ إِنَّها لَكَبِيرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخاشِعِينَ (45) الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ وَ أَنَّهُمْ إِلَيْهِ راجِعُونَ (46)، سوره مبارکه بقره؛ ترجمه: آيا مردم را به نيكى و ايمان به پيامبرى كه صفات او آشكارا در تورات آمده دعوت مى كنيد، اما خودتان را فراموش مى نمائيد با اينكه شما خودتان كتاب آسمانى را مى خوانيد، آيا هيچ فكر نمىكنيد؟ از صبر و نماز يارى جوييد و با استقامت و كنترل هوس هاى درونى و توجه به پروردگار نيرو بگيريد و اين كار جز براى خاشعان گران است. آنها كه ايمان دارند خداى خود را ملاقات مى كنند و به سوى او باز مى گردند.
باز هم روی سخن خداوند متعال به بنی اسرائیل است، قبل از اینکه پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد صل الله علیه و آله ظهور کنند و به بعثت برسند علماء و دانشمندان یهود مردم را به ایمان به پیامبر دعوت می کردند اما وقتی که پیامبر ظهور کرد مردم را از ایمان به او باز می داشتند. حتی بعضی از آنها مردمی که به اسلام ایمان آورده بودند را تشویق می کردند به استوار ماندن در این راه اما باز خودشان ایمان نمی آوردند (أَ تَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ).
قرآن بهترین معرف است برای نشان دادن چهره های مختلف دوست و دشمنان اسلام عزیز، بنی اسرائیل همیشه در قرآن نکوهش و ذم شده اند پس چگونه به آنها اعتماد کردند با این همه آیاتی که در مورد بد قولی و بد اخلاقی آنها آمده است؟
مُلاقُوا رَبِّهِمْ، 1-" لقاء اللَّه" چيست؟ تعبير به «لقاء اللَّه» در قرآن مجيد كرارا آمده است، و همه به معنى حضور در صحنه قيامت مىباشد، « در نهج البلاغه مى خوانيم: يكى از دوستان دانشمند على علیه السلام به نام ذعلب يمانى از امام علیه السلام پرسيد (هَلْ رَأَيْتَ رَبَّك) : آيا خداى خود را ديده اى؟! امام علیه السلام فرمود: أَعْبُدُ رَبّاً لَمْ أَرَه آيا خدايى را كه نبينم پرستش كنم؟! و هنگامى كه او توضيح بيشتر خواست امام اضافه كرد: لَا تُدْرِكُهُ الْعُيُونُ بِمُشَاهَدَةِ الْعِيَانِ وَ لَكِنْ تُدْرِكُهُ الْقُلُوبُ بِحَقَائِقِ الْإِيمَان، چشمه اى ظاهر هرگز او را مشاهده نكنند، بلكه قلب ها بوسيله نور ايمان او را درك مى نمايند (1).
-------------------
1- نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص: 258
