در معنویت اسلام بنیان، دعا، نماد پذیرش خداوندگاری خدا و مانع در برابر خودبزرگ بینی انسان هاست(غافر،44و60/ بقره،۲۰۰) و برای همین، از آن به مغز عبادت هم یاد شده است. دعا، آسان کننده گفتوگو با خداوند و راز گفتن و نیاز آوردن است و خواست های حقیقی ما را تبیین می کند تا در گرداب خواسته های محدود گم نشویم و به طور مداوم جان را صیقل میدهد. دعای دردمندانه، مانع به خود وانهادن زندگی انسان می شود و در حقیقت برای خواهندگان، نوعى معراج روحى و معنوى به حساب مىآید. انسان معنوی با دعا، تسلیم و توکل و اعتماد و امید را با هم در می آمیزد و تلاش می کند تا با تفکر و تأمل، شرط اساسی دعا و حلقه اتصال و حال مساعد و هماهنگ با مضامین دعا را بیابد.