مقام امامت انبیاء
امامت بالاترین مرتبه معرفتی خلقت بوده که حاملان آن باید از مقام عصمت برخوردار باشند و از هرگونه ظلم به خود و غیر مبرا بوده باشند.برخلاف تصور رائج مرتبه امامت،تنها به ائمه اطهار محصور نشده و در برخی انبیاء خاص الهی وجود داشته است و به عبارتی برای همه انبیاء امکان نیل به این مرتبه وجود نداشته است و هرکدام از ایشان که علاوه بر رسالت حامل مقام امامت بوده باشند،در مرتبه تالی تلو ائمه اطهار قرار خواهند گرفت.
از جمله ایشان،حضرت ابراهیم بوده که خداوند ایشان را مبرا از هر نوع لغزش،رجس و ...دانسته و در خصوص ایشان بیان می دارد؛«وَ إِذِ ابْتَلى إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِين»(بقره،آیه 124).
